gaddardım, olmalıydım. neden mi? çünkü korkaktım, korktum, lanet olsun ki korktum. yaşamaktan korktum, sevemekten, aşktan, bi gün şu olduğum konumda çocuklarımın olmasından korktum. üzmekten, hayatını mahvetmekten korktum.nerden bilirdim ki? nerden bilirdim bi gün vazgeçebileceğini dünyadan. nerden bilirdim o hiç bir yaşanmışlığı olmayan günleri anımsayacağımı.
kimse bilmezdi ki ne hissettiğimi.sen de bilmezdin. yoktun ki. vardın aslında derinlerde, uçsuz bucaksız kıyıların en ucunda, uçurumun dibinde, tavanında gökyüzünün ve dibinde cehennemin.
işte. işte bu kadar vardın, ve bir hayal kadar yoktun. düşlerim kadar vardın, hayal kırıklıklarım kadar yok.
bilemedim.
ne zaman bildim ki nefes almayı? hadi kendimi geçtim de, düşlerden ne istedim be, gaddar ben.
ne çıkardı sanki son kez olsun kapılsaydım rüzgara açık denizde, son kez olsun pembe balonlara yazsaydım hayallerimi.
bi yerlerde, şu lanetli dünyanın bi ucunda gülümseyebildiğini düşünmek de hoş.
fazla konuştum yine.
bi daha susmamak üzere.
üç nokta ... ünlem !
