ve hayat tam tutunmuşken yalpalatır yeniden. tutunduğun dal kesilir, belki de hiç var olmamıştır.. aslında en çok acıtan da bu sanırım, hiç yokmuş gibi olması yaşananların sümüklü bi peçete gibi atılması kara deliğe. niye be niye niye? tüm susuşlara inat sessiz çığlıklar biriktirdik? kendi dünyamızda olan gerçeklere öyle inandık ki o kadar olur be Süreya. hayal kurmanın mutsuz ettiğini öğrendik de uslanmayan yaramaz bi çocuk gibi bıkmadan usanmadan hayal kurduk, şuraya bi deniz çizdik şuraya bi şişe şarap dalga sesine nazır yakılan sigaralar.. bilmezdik ki dalganın bu kadar haşin olacağını, ve kumdan kalelerimiz bir kez daha yıkıldı Kumsalda. asla dedik suya yakın yere hayal kurmak yok. ASLA. ASLA. ama ne mi oldu beceremedik. Hayal kurmayı bile çok gördük kendimize. yanlış zamanlarda yanlış hayaller kurduğumuzu ögretemedi şu kahpe dünya bize. varsın yansın dünya.BAT DÜNYA BAT ,YAKIL, YIKIL. Olric de tam da böyle demişti.