geçmiş gelecek-miş (!)

öylesine erteliyoruz ki kendimizi, hayatımızı, sevdiklerimizi, mutluluğu, sevgiyi, özlemi, aşkı..??? peki ya neden bir tek şarkı bize bunları hatırlatırken bi adım atıp bi şeyleri değiştirmeyi göze alamayız?? 

küçük düşmek mi ; hasret için mi?
mahcubiyet mi ; mutluluk için mi?

 öylesine alışmışız ki sıradanlığa, akşamları yürüyüşe çıkmak çok farklı bi şey haline gelmiş. öylesine alışmışız ki bazı şeylerin yokluğuna, aslında öylesine hasretiz ki mutluluğa.. farkında bile değiliz çoğunun ihtiyaç durumunda olduğuna. karşılaştığımızda bizi gülümseten fotoğraf kareleri gibi hepsi. çaba sarf etmiyoruz, sanki sanki arabayı boşa almış gibiyiz, yön vermenin zor geldiği noktada da bırakıyoruz direksiyonu, tekerlek nereye biz oraya. neden bu umursamazlık? neden körü körüne bağlıyız geçmişe, bittiğini bile bile ????